Τα τελευταία φεγγάρια / Le ultime lune
Furio Bordon
Περίληψη Έργου
Ένας πολύ ηλικιωμένος άνδρας αποφασίζει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε Οίκο Ευγηρίας.
Ο άνδρας, επειδή δεν έχει όνομα στο έργο, σε όλη την διάρκεια της Ψυχοθεατρολογικής Ανάλυσης θα αναφέρεται ως ‘άνδρας/σύζυγος’.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ κατοικεί (συζεί) μαζί με την οικογένεια του γιού του.
Ο γιος επίσης δεν έχει όνομα στο έργο, οπότε θα αναφέρεται ως ‘παιδί/γιος’.
Τις τελευταίες ώρες πριν αποχωρίσει από το σπίτι για τον Οίκο Ευγηρίας, συνομιλεί με το ‘όραμα’ της γυναίκας του, η οποία πέθανε πριν 40 χρόνια.
Τέλος, επειδή και η γυναίκα δεν έχει όνομα στο έργο, θα αναφέρεται ως ‘γυναίκα/σύζυγος’.
Στον διάλογο μεταξύ του ‘άνδρα/συζύγου’ και του ‘οράματος’ της ‘γυναίκας/συζύγου’ φαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη τους, η οποία δεν έσβησε ποτέ και η οποία δεν <χώρεσε> ποτέ τον ‘παιδί/γιό’ τους.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ από την στιγμή που ‘έφυγε/πέθανε’ η ‘γυναίκα/σύζυγος’ κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται στις αναμνήσεις του. Μορφωμένος καθώς είναι, αναπτύσσει τις φιλοσοφικές του ανησυχίες, οι οποίες όμως δεν κατευθύνονται προς την δημιουργικότητα του και την σύνδεση – επαφή του με τους συνανθρώπους του έτσι ώστε να απολαμβάνει την ζωή. Τουναντίον οι φιλοσοφικές του ανησυχίες εμπεριέχουν θυμό και μίσος προς την ίδια την ανθρώπινη ‘ύπαρξη’.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ γίνεται επικριτικός και δυσλειτουργικός. Συγκατοικεί με τον ‘παιδί/γιο’ του, την νύφη του και τα δύο εγγόνια του, αλλά είναι πλήρως αποξενωμένος – απομονωμένος από αυτούς.
Είναι ολοφάνερο ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή περιμένει από τον ‘παιδί/γιό’ του να αναλάβει πρωτοβουλία και να μην τον αφήσει να φύγει από το σπίτι.
Η ‘γυναίκα/σύζυγος’ έρχεται με σκοπό να μιλήσει στην καρδιά του ‘άνδρα/συζύγου’, ώστε να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει τα συναισθήματα του.
Απώτερος στόχος της ‘γυναίκας/συζύγου’ είναι να εκφράσει ο ‘άνδρας/σύζυγος’ τα συναισθήματα του προς τον ‘παιδί/γιό’ του χωρίς εγωκεντρικό πείσμα.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ δεν ακούει τις προτροπές της γυναίκας/συζύγου, η οποία ως εκ τούτου δεν επιτυγχάνει τον στόχο της. Το αποτέλεσμα είναι ο ‘άνδρας/σύζυγος’ να παραμείνει έναντι του ‘παιδιού/γιού’ του θωρακισμένος πίσω από τις εγωκεντρικές του άμυνες.
Η εγωκεντρική συμβιωτική σχέση την οποία έχει ο ‘άνδρας/σύζυγος’ με την ‘γυναίκα/σύζυγο’ παραμένει αρραγής ακόμη και την ύστατη στιγμή.
Στον Οίκο Ευγηρίας ‘Βίλα Γλυκερία’ δημιουργεί εγωκεντρική συμβιωτική σχέση με ένα φυτό βασιλικού.
Αναλαμβάνει να μεγαλώσει το φυτό και το φροντίζει με στοργή, αγάπη και θαυμασμό.
Συνομιλεί μόνο με το φυτό και αρνείται να συνδεθεί με τους άλλους οικότροφους.
Αποξενώνεται – απομονώνεται από το περιβάλλον του Οίκου Ευγηρίας ακούγοντας, όπως έκανε πάντα, Bach με τα ακουστικά τα οποία του χάρισε ο ‘παιδί/γιός’ του.
Σε αυτό το τελευταίο στάδιο της ζωής του, βιώνοντας την ιδανική εγωκεντρική συμβιωτική σχέση με το φυτό βασιλικό και πλήρως αποξενωμένος – απομονωμένος από το εξωτερικό του περιβάλλον, νοιώθει συναισθηματικά πλήρης, με αποτέλεσμα, εξωτερικά, να φαίνεται γαλήνιος και συμφιλιωμένος με τα στάδια της ‘Ζωής’.
Ο άνδρας, επειδή δεν έχει όνομα στο έργο, σε όλη την διάρκεια της Ψυχοθεατρολογικής Ανάλυσης θα αναφέρεται ως ‘άνδρας/σύζυγος’.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ κατοικεί (συζεί) μαζί με την οικογένεια του γιού του.
Ο γιος επίσης δεν έχει όνομα στο έργο, οπότε θα αναφέρεται ως ‘παιδί/γιος’.
Τις τελευταίες ώρες πριν αποχωρίσει από το σπίτι για τον Οίκο Ευγηρίας, συνομιλεί με το ‘όραμα’ της γυναίκας του, η οποία πέθανε πριν 40 χρόνια.
Τέλος, επειδή και η γυναίκα δεν έχει όνομα στο έργο, θα αναφέρεται ως ‘γυναίκα/σύζυγος’.
Στον διάλογο μεταξύ του ‘άνδρα/συζύγου’ και του ‘οράματος’ της ‘γυναίκας/συζύγου’ φαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη τους, η οποία δεν έσβησε ποτέ και η οποία δεν <χώρεσε> ποτέ τον ‘παιδί/γιό’ τους.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ από την στιγμή που ‘έφυγε/πέθανε’ η ‘γυναίκα/σύζυγος’ κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται στις αναμνήσεις του. Μορφωμένος καθώς είναι, αναπτύσσει τις φιλοσοφικές του ανησυχίες, οι οποίες όμως δεν κατευθύνονται προς την δημιουργικότητα του και την σύνδεση – επαφή του με τους συνανθρώπους του έτσι ώστε να απολαμβάνει την ζωή. Τουναντίον οι φιλοσοφικές του ανησυχίες εμπεριέχουν θυμό και μίσος προς την ίδια την ανθρώπινη ‘ύπαρξη’.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ γίνεται επικριτικός και δυσλειτουργικός. Συγκατοικεί με τον ‘παιδί/γιο’ του, την νύφη του και τα δύο εγγόνια του, αλλά είναι πλήρως αποξενωμένος – απομονωμένος από αυτούς.
Είναι ολοφάνερο ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή περιμένει από τον ‘παιδί/γιό’ του να αναλάβει πρωτοβουλία και να μην τον αφήσει να φύγει από το σπίτι.
Η ‘γυναίκα/σύζυγος’ έρχεται με σκοπό να μιλήσει στην καρδιά του ‘άνδρα/συζύγου’, ώστε να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει τα συναισθήματα του.
Απώτερος στόχος της ‘γυναίκας/συζύγου’ είναι να εκφράσει ο ‘άνδρας/σύζυγος’ τα συναισθήματα του προς τον ‘παιδί/γιό’ του χωρίς εγωκεντρικό πείσμα.
Ο ‘άνδρας/σύζυγος’ δεν ακούει τις προτροπές της γυναίκας/συζύγου, η οποία ως εκ τούτου δεν επιτυγχάνει τον στόχο της. Το αποτέλεσμα είναι ο ‘άνδρας/σύζυγος’ να παραμείνει έναντι του ‘παιδιού/γιού’ του θωρακισμένος πίσω από τις εγωκεντρικές του άμυνες.
Η εγωκεντρική συμβιωτική σχέση την οποία έχει ο ‘άνδρας/σύζυγος’ με την ‘γυναίκα/σύζυγο’ παραμένει αρραγής ακόμη και την ύστατη στιγμή.
Στον Οίκο Ευγηρίας ‘Βίλα Γλυκερία’ δημιουργεί εγωκεντρική συμβιωτική σχέση με ένα φυτό βασιλικού.
Αναλαμβάνει να μεγαλώσει το φυτό και το φροντίζει με στοργή, αγάπη και θαυμασμό.
Συνομιλεί μόνο με το φυτό και αρνείται να συνδεθεί με τους άλλους οικότροφους.
Αποξενώνεται – απομονώνεται από το περιβάλλον του Οίκου Ευγηρίας ακούγοντας, όπως έκανε πάντα, Bach με τα ακουστικά τα οποία του χάρισε ο ‘παιδί/γιός’ του.
Σε αυτό το τελευταίο στάδιο της ζωής του, βιώνοντας την ιδανική εγωκεντρική συμβιωτική σχέση με το φυτό βασιλικό και πλήρως αποξενωμένος – απομονωμένος από το εξωτερικό του περιβάλλον, νοιώθει συναισθηματικά πλήρης, με αποτέλεσμα, εξωτερικά, να φαίνεται γαλήνιος και συμφιλιωμένος με τα στάδια της ‘Ζωής’.
Θεατρολογική Επεξεργασία: Άριελ Κωνσταντινίδη
Ψυχοθεατρολογική Ανάλυσις: Άριελ Κωνσταντινίδη/Πάνος Μαβιτζής
Ψυχοθεατρολογική Ανάλυσις: Άριελ Κωνσταντινίδη/Πάνος Μαβιτζής