Ιστορικό
Ο εμπνευστής και δημιουργός της Τεχνικής Πάνος Μαβιτζής, είναι ψυχοθεραπευτής.
Το 2004 ήταν η χρονιά, κατά την οποία η συγχρονικότητα επέλεξε να αναλάβει ως αναλυόμενούς του, δύο ηθοποιούς. Τον επόμενο χρόνο ανέλαβε ακόμα περισσότερους ηθοποιούς, αλλά και σκηνοθέτες, πάντα σε ατομικό ψυχοθεραπευτικό επίπεδο.
Οι καλλιτέχνες, για να κατανοήσουν σε βάθος τους ρόλους που θα ενσάρκωναν ή για να βρουν νέες σκηνοθετικές κατευθύνσεις στο ανέβασμα των έργων τους, συζητούσαν στις ατομικές τους συνεδρίες το ψυχικό υπόβαθρο των διαφόρων ρόλων του έργου.
Στις συνεδρίες αυτές, παρατηρήθηκε το φαινόμενο, οι καλλιτέχνες, αντί να είναι συντονισμένοι με την πραγματική ψυχική δομή του ρόλου, φαντάζονταν και βίωναν το πως θα ένιωθαν οι ίδιοι, εάν ήταν ο ρόλος, ενώ το ζητούμενο είναι ο κάθε καλλιτέχνης να είναι μόνο ο ρόλος επί σκηνής και όχι να είναι ο εαυτός του και απλά να συμπεριφέρεται όπως ο ρόλος.
Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η ανάγκη, να μπορεί ένας καλλιτέχνης να διαχωρίζει μεταξύ της πραγματικής ψυχικής δομής του ρόλου και της δικής του, έτσι ώστε να μπορεί να αφήνει τις δικές του συναισθηματικές φορτίσεις εκτός σκηνής.
Για να διευρύνει το βάθος της εργασίας του με τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες, ο Πάνος Μαβιτζής αποφάσισε να τους εντάξει στις ομαδικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας που οδηγούσε, στις οποίες όμως συμμετείχαν και αναλυόμενοί του, που δεν ήταν καλλιτέχνες.
Σε αυτές τις συνεδρίες, οι καλλιτέχνες ενσάρκωναν ρόλους, οι οποίοι προέκυπταν από τα προσωπικά θέματα που έφερναν οι υπόλοιποι αναλυόμενοι.
Η ψυχική δομή και το ψυχικό σενάριο αυτών των ρόλων ήταν γνωστά, αφού ουσιαστικά οι ρόλοι ήταν τα ίδια τα μέλη της ομάδας και άρα αναλυόμενοι του εκπαιδευτή.
Με αυτόν τον τρόπο, οι καλλιτέχνες είχαν άμεση ανάδραση, τόσο από τον εκπαιδευτή, όσο και από τον ίδιο τον ρόλο (το αντίστοιχο μέλος της ομάδας), για το αν κατάφερναν να αφήνουν εκτός ερμηνείας τα δικά τους ψυχικά κομμάτια και να ενσαρκώνουν μόνο τον ρόλο.
Έτσι, με τον καιρό και μέσα από αυτές τις ομαδικές συνεδρίες γεννήθηκε η Τεχνική της Ψυχοθεατρολογίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, αρκετοί Έλληνες καλλιτέχνες έχουν εκτεθεί στην Τεχνική της Ψυχοθεατρολογίας, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο.
Όμως, η οποιαδήποτε αναφορά σε ονόματα καλλιτεχνών ή παράθεση οπτικοακουστικού υλικού από τις εργασίες, απαγορεύεται ρητά λόγω του πλαισίου που υπάρχει για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των συμμετεχόντων, τα οποία αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.
Το 2004 ήταν η χρονιά, κατά την οποία η συγχρονικότητα επέλεξε να αναλάβει ως αναλυόμενούς του, δύο ηθοποιούς. Τον επόμενο χρόνο ανέλαβε ακόμα περισσότερους ηθοποιούς, αλλά και σκηνοθέτες, πάντα σε ατομικό ψυχοθεραπευτικό επίπεδο.
Οι καλλιτέχνες, για να κατανοήσουν σε βάθος τους ρόλους που θα ενσάρκωναν ή για να βρουν νέες σκηνοθετικές κατευθύνσεις στο ανέβασμα των έργων τους, συζητούσαν στις ατομικές τους συνεδρίες το ψυχικό υπόβαθρο των διαφόρων ρόλων του έργου.
Στις συνεδρίες αυτές, παρατηρήθηκε το φαινόμενο, οι καλλιτέχνες, αντί να είναι συντονισμένοι με την πραγματική ψυχική δομή του ρόλου, φαντάζονταν και βίωναν το πως θα ένιωθαν οι ίδιοι, εάν ήταν ο ρόλος, ενώ το ζητούμενο είναι ο κάθε καλλιτέχνης να είναι μόνο ο ρόλος επί σκηνής και όχι να είναι ο εαυτός του και απλά να συμπεριφέρεται όπως ο ρόλος.
Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η ανάγκη, να μπορεί ένας καλλιτέχνης να διαχωρίζει μεταξύ της πραγματικής ψυχικής δομής του ρόλου και της δικής του, έτσι ώστε να μπορεί να αφήνει τις δικές του συναισθηματικές φορτίσεις εκτός σκηνής.
Για να διευρύνει το βάθος της εργασίας του με τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες, ο Πάνος Μαβιτζής αποφάσισε να τους εντάξει στις ομαδικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας που οδηγούσε, στις οποίες όμως συμμετείχαν και αναλυόμενοί του, που δεν ήταν καλλιτέχνες.
Σε αυτές τις συνεδρίες, οι καλλιτέχνες ενσάρκωναν ρόλους, οι οποίοι προέκυπταν από τα προσωπικά θέματα που έφερναν οι υπόλοιποι αναλυόμενοι.
Η ψυχική δομή και το ψυχικό σενάριο αυτών των ρόλων ήταν γνωστά, αφού ουσιαστικά οι ρόλοι ήταν τα ίδια τα μέλη της ομάδας και άρα αναλυόμενοι του εκπαιδευτή.
Με αυτόν τον τρόπο, οι καλλιτέχνες είχαν άμεση ανάδραση, τόσο από τον εκπαιδευτή, όσο και από τον ίδιο τον ρόλο (το αντίστοιχο μέλος της ομάδας), για το αν κατάφερναν να αφήνουν εκτός ερμηνείας τα δικά τους ψυχικά κομμάτια και να ενσαρκώνουν μόνο τον ρόλο.
Έτσι, με τον καιρό και μέσα από αυτές τις ομαδικές συνεδρίες γεννήθηκε η Τεχνική της Ψυχοθεατρολογίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, αρκετοί Έλληνες καλλιτέχνες έχουν εκτεθεί στην Τεχνική της Ψυχοθεατρολογίας, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο.
Όμως, η οποιαδήποτε αναφορά σε ονόματα καλλιτεχνών ή παράθεση οπτικοακουστικού υλικού από τις εργασίες, απαγορεύεται ρητά λόγω του πλαισίου που υπάρχει για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των συμμετεχόντων, τα οποία αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.